Afgelopen dinsdag moest ik afscheid nemen van mijn lieve kleine voorproever Hammoerabi. Veertien jaar lang cirkelde hij langs mijn benen als ik stond te koken, proefde hij van mijn historische kookexperimenten en lag hij naast mijn laptop te slapen of te spinnen terwijl ik recepten uitwerkte, mails beantwoorden en aan projecten werkte.
Bij fotosessies zat hij al te wachten totdat het eten op tafel verscheen en als dat dan eindelijk kwam was hij er niet van weg te slaan. Ik herinner me nog levendig dat hij in een onbewaakt moment een flinke hap nam uit de mooiste zijde van de spectaculaire middeleeuwse pudding voor de voorkant van mijn kookboek en wij het vervolgens met de minder mooie zijkant moesten doen.
’s ochtends liep hij altijd met me mee als ik de deur uit ging en ’s nachts zat hij steevast in de voortuin te wachten tot ik weer thuis kwam van mijn kookworkshops. Gisteren werd ik voor het eerst in al die jaren niet uitgezwaaid en ’s nachts was het alleen zijn grafje wat me opwachtte in de voortuin. Wat een gemis en wat een verdriet. Dit blog is een klein eerbetoon aan mijn grote vriend.
