8 jaar historisch kookatelier: een persoonlijk blog

Historisch Kookatelier van eet!verleden

Het Historisch Kookatelier bestaat op 1 maart 2021 8 jaar. Een jaar geleden schreef ik een persoonlijk blog en gaf een kijkje achter de schermen en in mijn ziel. Ik vertelde dat ik met vallen en opstaan in zeven jaar iets op had gebouwd waar ik best trots op was: succesvol ondernemen met geschiedenis. Twee weken later, op 15 maart 2020, moest mijn kookatelier dicht in verband met de coronamaatregelen. Nu, na bijna een jaar, zijn al die zorgvuldig opgebouwde geld genererende activiteiten van de baan, is het kookatelier een groot financieel blok aan mijn been en zijn de uitzichten voor de komende periode allerminst positief. Maar ik geef niet op en ben vastbesloten om hier sterker uit te komen. In dit persoonlijke blog vertel ik je hoe het afgelopen jaar verliep en hoe de toekomst van eet!verleden er wellicht uit gaat zien.

Zeven magere jaren, zeven…

Mijn moeder verdeelt het leven in fases van zeven jaar: na zeven magere jaren volgen zeven vette jaren en die afwisseling herhaalt zich. Wellicht ben ik de uitzondering op de regel: na de zeven magere jaren volgde afgelopen jaar een extra mager jaar. Het was een financieel zeer mager jaar, maar dat vind ik persoonlijk niet zo’n ramp (‘geld is maar geld’ zeg ik altijd). Het voelde vooral als een mager jaar in mijn leven als ‘ondernemer’. En omdat ik van mijn grote passie mijn leven vullend werk heb gemaakt: in mijn leven als mens.

Mager en Vet. Strijd tussen carnaval en vasten, naar Jeroen Bosch, 1600-1620, Rijksmuseum
Mager en Vet. Strijd tussen carnaval en vasten, naar Jeroen Bosch, 1600-1620, Rijksmuseum

Ik ben een eigen bedrijf begonnen om zelf keuzes te kunnen maken, zelf uit te vinden wat werkt en wat niet, waar ik mensen gelukkig en vrolijk mee kan maken en waarmee minder. Een succes schrijf je op je conto, maar al die mislukte probeersels ook. Dat heet een ‘risico’. Die minder goede ideeën en fouten calculeer je in, daar leer je van, je verbetert het en gaat weer door. Het maakt je sterker, slimmer en uiteindelijk gelukkiger. Van alles wat me afgelopen jaar overkomen en overvallen is, is dit mijn grote struikelblok (lees: frustratie): ik gedij niet goed in een omgeving waarin ik niet mijn eigen keuzes en fouten kan maken.

Het jaar van de annulering

Zeven vette jaren lagen in het verschiet. Ik had een top januari en februari en de agenda met kookworkshops, kookcursussen, de kookreis en lezingen was tot half juni helemaal volgeboekt! Na het horen van het bericht dat ik mijn kookatelier moest sluiten was er eerst frustratie. Wat dacht de overheid wel om voor mij te beslissen dat mijn bedrijf dicht moest. Begrijp me niet verkeerd, ik sta volledig achter de maatregelen, maar op dat moment leek het overdreven. Ik legde me er tandenknarsend bij neer en baalde dat ik al die mensen moest melden dat hun inspirerende kookavond niet door zou gaan. Ik verschoof alles met een paar weken en zou die drie weken maatregelen wel uitzingen.

Na drie weken bleek dat het ruim drie maanden sluiting werd. Alles moest geannuleerd worden. Toen brak er paniek uit. Voor het eerst in mijn leven maakte ik me zorgen over geld. Het feit dat ik me daar zorgen over maakte frustreerde me nog erger. De overlevingsmodus sprong aan en ik bedacht om alles te gaan verkopen om de (niet geringe) huur van het kookatelier op te kunnen blijven hoesten. Ik deed alle producten in de uitverkoop en verkocht zelfs de verpakkingen die nog over waren. Ik sloeg mezelf voor mijn hoofd dat ik niet veel gespaard had, omdat ik dus altijd zoveel investeerde in onderzoek en vrijwillige projecten. De actie op mijn paniekreactie was natuurlijk een extreem korte termijn oplossing en er moest een knop om.

Knop omzetten

Dat omzetten van die knop naar een helder hoofd en betere oplossing kostte erg veel moeite. Zeker na de grootste domper: het annuleren van de kookreis naar Toscane. Dat doet me nog steeds zeer, na die enorme tijdsinvestering om die prachtige reis op te zetten en die lieve gasten te moeten teleurstellen. Gesprekken met vrienden, nauw betrokkenen bij eet!verleden en andere ondernemers hebben geholpen bij het omzetten van de knop. Ik moest een paar maanden vooruit kijken in plaats van een paar weken. Dit zou nog tot na de zomer duren. Ik zette de eet!verleden-vriendschappen op, startte de ontwikkeling van eet!verleden Academie, schreef een nieuw kookboek en dacht na over de oprichting van een stichting. Dat was weer een paar maanden huur, maar ik miste vooral mijn gasten en het live over kunnen brengen van al dat moois uit de culinaire geschiedenis.

kookvideo eet!verleden Academie

In juni ging alles weer open, het zou nog wel even mager blijven, maar het einde was in zicht. Hoe naïef achteraf. Mijn gezellige knusse kookatelier bleek alles behalve geschikt voor de ‘anderhalve-meter-maatschappij’ en bovendien waren de boekingen mager. Achteraf gezien was dit nog de moeilijkste periode. Wie zat er nog op mijn activiteiten te wachten? Was dit het einde van eet!verleden?

Adem in, en weer door

Nee, natuurlijk niet. Ik heb de wereld nog zóveel te bieden. Culinaire geschiedenis verdient aandacht. Is het niet linksom, dan wordt het rechtsom. Ik werkte me een slag in de rondte om van eet!verleden Academie een platform te maken dat een serieuze toekomst heeft, dus ook zonder crisis. De Nederlandse versie is inmiddels helemaal gebouwd en er staan al vier cursussen online. De Engelse versie is in ontwikkeling, want Nederlandse culinaire geschiedenis mag in het buitenland ook wel wat aandacht krijgen redeneerde ik. De Engelse website is inmiddels overigens ook al gebouwd. En omdat ik mijn tijd nuttig wilde besteden bouwden we ook eindelijk die nieuwe webwinkel en hebben we ook meteen de vormgeving van de producten aangepakt.

Botanische tekeningen eet!verleden

Ik schreef een tweede boek Taarten & Pasteien. Pronkstukken uit de historische keuken. Door de eet!verleden-vriendschappen had ik wat budget om het gedrukt uit te kunnen geven. Daarvoor ben ik hen ongelofelijk dankbaar. Het boek betaalde zichzelf terug en ik bewaarde het bedrag zorgvuldig, want er was een aanhoudende stroom berichten en verzoeken voor een gedrukt exemplaar van het digitale Historisch Bakboek. Ik pakte dat stevig aan, breidde het uit en maakte er een prachtig dik gedrukt exemplaar van, dat een paar dagen geleden van de drukker kwam.

Historisch Bakboek_Taarten & Pasteien

En tja, vertelde ik je een jaar geleden dat ik er zo trots op was dat ik mijn eigen broek ophield met geschiedenis, ik ben toch gezwicht en richtte Stichting Academie Culinaire Geschiedenis op. Hiermee ben ik van plan om in de toekomst geld aan te vragen bij fondsen voor onderzoek, samenwerkingen en ontwikkeling van culinair historische projecten.

Daarnaast neem ik overigens links en rechts klusjes aan om wat geld te kunnen verdienen. Want hoe mooi die nieuwe ontwikkelingen ook klinken, dat prijzige (en momenteel nutteloze) kookatelier betaal ik niet van die paar online cursussen of boeken. En het atelier zit bovendien sinds begin oktober ook alweer potdicht. Opzeggen is geen optie, want ik ben er met een contract nu nog twee jaar aan gebonden.

De nabije toekomst

Ik kan het me niet veroorloven om af te wachten wat er gaat gebeuren. Dat kan financieel niet, dat kan niet voor mijn welzijn en dat kan in mijn optiek ook niet voor het vergroten van aandacht voor culinaire geschiedenis. We moeten door.

Wat kun je dit jaar van mij verwachten? Ik werk natuurlijk heel hard aan prachtige online kookcolleges en kookcursussen die in de loop van het jaar online zullen gaan. En we bekijken op dit moment ook de mogelijkheden voor live online sessies, te beginnen met wat leuks voor de vrienden.

Ik heb de afgelopen weken veel werk gemaakt van de nieuwe eet!verleden-vriendschappen. Die blijven in de toekomst behouden voor mensen die graag nauw(er) betrokken willen zijn bij eet!verleden. Ik heb een mooie online omgeving gebouwd voor de vrienden en samen met de andere producten in de pakketten is het een heel aantrekkelijk geheel geworden: mooie pakketten voor een hele aantrekkelijke prijs.

Daarnaast komt er in het voorjaar een nieuw digitaal boek uit Historisch Kookboek VEGA en in het najaar een gedrukt kookboek Historisch Kookboek Pasta. En uiteraard blijf ik natuurlijk recepten en artikelen publiceren op mijn website.

Roman-gourd-dish eetverleden

Kookworkshops en – cursussen in mijn kookatelier zijn voorlopig niet gepland. Ik ben zeker van plan om er weer een aantal aan te bieden wanneer duidelijk is wat de overheidsmaatregelen zijn. De kookreizen zullen plaatsvinden als de maatregelen het toelaten. Ik kan niet wachten!

Een nieuwe toekomst

Wat er ook gebeurt, ik zal mijn online activiteiten uitbreiden. Ik merk nu al dat ik hiermee ook mensen buiten Nederland, zoals nu in België, kan bereiken en dat is natuurlijk geweldig met mijn doel om onze culinaire geschiedenis zo breed mogelijk onder de aandacht te brengen.

Daarnaast zal ik ook zeker blijven publiceren. Wellicht zelfs meer dan nu. Van onderzoek doen en die opgedane kennis omzetten naar mooie artikelen en maakbare recepten voor op mijn website en voor magazines en blogs word ik erg gelukkig. En natuurlijk hoort daar ook het maken van en meewerken aan kookboeken bij.

Ook hoop ik dat er nóg meer samenwerkingen tot stand zullen komen, met bijvoorbeeld musea en kastelen, maar ook met vakmensen als bakkers en koks. Samen bereiken we meer dan alleen. Dit wil ik vooral vanuit de nieuwe stichting gaan doen en dan vooral op projectbasis, zodat we telkens fantastische thema’s uit onze culinaire geschiedenis kunnen uitdiepen en vertalen naar een scala aan mooie activiteiten waar jij van kunt genieten en aan deel kunt nemen. Een van de ideeën is een reeks inspirerende belevenislezingen op verschillende plekken in Nederland, zodat ik ook wat meer naar je toe zal komen in de toekomst.

Mijn plan om meer historische kookreizen te gaan organiseren heb ik niet losgelaten door de crisis. Daar houd ik me stevig aan vast. Het zal nog even duren voor dat weer op gang zal komen, maar ik heb zoveel plannen, wensen en ideeën voor grote en kleine reizen naar prachtige gebieden en steden. Daar liggen nog veel dromen die ik uit wil laten komen.

Lunch op ons terras

En dan tenslotte de kookworkshops en kookcursussen. Gek genoeg draaide het hier zeven jaar lang om en dat is op dit moment de meest onzekere factor. Het zal afhangen van de ontwikkelingen rondom het huidige kookatelier. Kan ik het financieel blijven dragen of gaat het failliet? Ik heb er acht maanden wakker van gelegen, maar dat doe ik niet meer. Raak ik het kwijt, dan zijn er in de toekomst 1001 mogelijkheden om op een andere manier en wellicht andere plek weer heerlijk met je te koken. Daar ben ik 100% van overtuigd. Acht jaar Historisch Kookatelier is voor mij dit jaar alleen even geen reden om feest te vieren, dus ik laat het stilletjes voorbij gaan.

Als historica kijk ik vaak naar ontwikkelingen in het verleden. Honderd jaar geleden woedde de vreselijke Spaanse griep en daarna volgden de ‘roaring twenties’. Daar houd ik me aan vast: als we straks weer veilig samen kunnen komen, dan gaan we samen genieten zoals we nog nooit genoten hebben. Tot dan!

Dame met glas